Vorige keer had ik er helemaal geen last van (gelukkig maar, want toen zaten we net voor Emily geboren werd nog middenin een badkamerverbouwing), maar de laatste tijd voel ik behoorlijk wat nesteldrang. Ik ben volop aan het schoonmaken, opruimen en ordenen in huis.

Het nieuwe jaar is alweer een tijdje bezig en na een periode van kou en sneeuw draait het jaarwiel komende week richting februari. In vroeger tijden werden bij alle Indo-Europese volkeren begin februari ploeg- en zaaifeesten gehouden. Ze vierden de prille lente en het nieuwe leven dat nog in de buik van de aarde sluimert.

Nu we met Emily een fijn ritme hebben gevonden en ik tijdens de nachten voldoende kan slapen, ontstond er meer ruimte om met m’n andere interesses verder te gaan. Ik ben volop bezig geweest in m’n viltatelier (vandaar ook weer wat nieuwe seizoenskaarten) en met het herschrijven van m’n volgende boek.

Precies een jaar geleden rond 1 februari raakte ik zwanger. Een bijzonder passend moment in het jaar, want het kenmerk van deze periode is dat het nieuwe leven nog in de buik van de aarde verblijft. Je hoeft echter niet zwanger te zijn om de energie van deze periode te ervaren. De prille lente kun je ervaren als een nieuwe start en dat je zin krijgt om schoon schip te maken. Letterlijk, door je huis eens flink te boenen, maar ook figuurlijk door de ruimte die is ontstaan door het loslaten van de afgelopen maanden opnieuw te vullen.

De natuur laat ons zien dat we niet altijd hoeven te groeien of bloeien. Er is een tijd voor groei en bloei, zeker, maar het is niet nodig (of wenselijk) om dat constant vol te houden. Na een periode van groei mag een periode van verval volgen. En tegenover de drukke energie van de zomer staat de stille energie van de winter. De winter nodigt ons uit om naar binnen te keren en vanuit daar je leven te beschouwen. In de drukte van alledag staan we daar weinig bij stil, terwijl je juist vanuit stilstand kunt zien of je nog wel op het pad bent dat je wil bewandelen. Deze periode is geschikt om jezelf af te vragen of je gelukkig bent en op welke gebieden wel en welke gebieden niet. Het is geen tijd om meteen grootse veranderingen door te voeren als je erachter komt dat je iets zou willen aanpassen. Juist het beschouwen staat nu centraal, niet het veranderen. Daar is de energie van de lente geschikter voor.

Kerstmis en Oudjaar staan voor de deur. Hoewel voor veel mensen juist een drukke periode met alle sociale ‘verplichtingen’ nodigt de natuur ons uit om naar binnen te keren en een periode van rust in te gaan. Dit thema was voor mij erg actueel met de kraamtijd. Wie al langer meeleest weet dat ik een echt zomermens ben, zowel door het warme weer als door de bijpassende energie. Ik floreer bij actie, bezig zijn, lijstjes afvinken en doen. De winter heb ik lange tijd het minst fijne seizoen gevonden; nietsdoen, rust en stilte pasten niet bij me.

Vandaag is het Halloween, een feest dat gekoppeld is aan de overgangsfase van herfst naar winter. Halloween koppelen we vaak aan de dood: de overgang van leven naar sterven, van bestaan naar niet bestaan. Toch past deze overgangsperiode net zo goed bij de overgang van ‘niet zijn’ naar ‘zijn’. Een ervaring waar wij zelf middenin zitten met de geboorte van onze dochter. Het nieuwe leven was al een hele tijd voelbaar in mijn buik en zelfs zichtbaar op echo’s, maar pas tijdens de bevalling verandert de daadwerkelijke vorm van dit nieuwe leven. Na de bevalling is ze opeens ‘op aarde’.

De lange, warme (na)zomer gaat langzaam over in de herfst. Komende week start de herfst, wanneer dag en nacht even lang zijn. Voor mijzelf altijd even wennen: van een periode van vol op activiteit weer meer naar binnen keren.

De zomervakantie is inmiddels begonnen en de afgelopen weken had de zon vrij spel: zijn kracht was duidelijk voelbaar tijdens de lange zomerdagen. Het jaar draait echter door en komende week is het alweer 1 augustus. Van oudsher is dit een tijd om dankbaar te zijn voor de overvloed van moeder aarde, maar ook de viering van de opoffering van de zon die de komende tijd aan kracht inboet.

Voor mij zijn bomen hét symbool voor de natuur. Natuurlijk bestaat de natuur uit veel meer dan dat, maar als ik in de buurt van bomen ben voelt dat als ultiem ‘in de natuur’ zijn. Bomen stralen wijsheid uit en, meer nog dan kleinere gewassen, lijken echt een eigen identiteit te hebben. Van de speelse jonge boompjes die vrolijk met alle winden meezwiepen tot de oude, statige bomen die alles al een keer gezien hebben.