Toch ben ik daar de laatste jaren anders over gaan denken en door bewust meebewegen kwam ik erachter waar die weerstand precies vandaan kwam. Het probleem was niet zozeer dat ik ‘s winters te weinig energie had, maar dat ik het hele jaar op hetzelfde tempo door wilde razen. En voor dat tempo heb ik in de winter inderdaad te weinig energie. Hoe meer ik door de jaren heen m’n klussenlijstje aan de kant durfde te leggen, hoe fijner ik de winterperiode vond. Even uitrusten, even minderen, soms zelfs even niks.

In de periode van de zwangerschap heb ik weinig gas teruggenomen en op de dag dat m’n vliezen braken, stond ik een paar uur later nog het plafond in de nieuwe badkamer te witten. Aan de ene kant misschien stoer (want in onze maatschappij achten we bezig zijn en doen een stuk hoger dan niksen), maar het is vooral tekenend voor hoe ik altijd nét nog wat meer wil proberen te doen dan eigenlijk handig is. Toch had ik mezelf voorgenomen om de kraamtijd echt ‘vrij’ te zijn. Ik ben natuurlijk letterlijk vrij van mijn werk op school, maar mezelf daarnaast ook vrij te geven. De andere bezigheden op een laag pitje, niet schrijven, m’n viltwinkeltje dicht en dan maar geen badkamer die af is. Om even helemaal niks te moeten, geen lijstjes, geen klusjes, niet nog even snel snel dit of dat regelen, maar volledig van die periode genieten. In die zin zou je de kraamtijd kunnen zien als een winterperiode. Een periode waarin de tijd lijkt stil te staan, er niks groeit of bloeit, maar je gewoon aanwezig bent. In dit geval dus met iemand extra erbij.

In de kraamweek ging het prima. We hadden twee enorm fijne kraamhulpen die ons (op de baby na) alles uit handen namen. Ik kon me hier tot mijn verbazing direct aan overgeven. Heerlijk dat zij het hele huishouden runden en wij ons met alleen Emily hoefden bezig te houden. De week nadat de kraamzorg weg was, ging het ook nog goed. Omdat de borstvoeding moeizaam verliep en daardoor veel tijd in beslag nam, vroeg ik mijn moeder om boodschappen te doen en een keer voor ons te koken. Zo hielden wij meer tijd over voor de verzorging van ons baby’tje. Ik voelde me, op het slaapgebrek na, gelukkig al snel weer de oude. En met ‘de oude’ kwam ook de behoefte om dingen te gaan doen terug. ’s Ochtends, als Jurre nog wat uurtjes slaap pakte na de nachtshift en Emily sliep, ging ik met de stofzuiger, zeem en schoonmaakdoekjes door het huis. Heerlijk dat dat ook weer kon en ik m’n huis aan kant kon maken. Maar het feit dat het weer kon, maakte ook dat het belangrijk werd om niet zomaar alles te gaan doen.

De eerste keren was ik na een uurtje uitgeput, maar al snel had ik m’n energie terug. Dat iets kán wil echter niet zeggen dat je het ook maar moet doen. Dat is de grootste les die de winter me geleerd heeft en die paste ik de afgelopen tijd meer en meer toe. Ik kon op een gegeven moment prima fysiek weer van alles doen, maar hoe meer ik van mezelf moest, hoe zwaarder ik het allemaal vond. De andere kant op werkte het ook: telkens als ik mezelf afvroeg ‘Wat zou ik nu doen als ik niets moest?’ werden dingen die zwaar leken een stuk lichter. Niet me voornemen ‘s ochtends alvast een muurtje te gaan schilderen betekende dat het niet erg was dat Emily die nacht wat meer huilde. Of dat ze ’s ochtends met grote wakkere ogen rondkeek op een tijdstip dat ze normaal gesproken sliep.

Het maakte ook dat ik meer genoot van de dingen die ik wel gedaan kreeg. Heerlijk om de commode weer vol met pasgewassen luiers te kunnen stoppen en genieten dat in elk geval de keuken lekker fris was of we een voedzame maaltijd op tafel konden zetten. En natuurlijk van het feit dat ik zeeën van tijd had om gewoon m’n kindje te voeden, naar haar te kijken en haar te knuffelen. Dat is wat de winterperiode je te bieden heeft: de tijd en ruimte om met andere ogen te kijken naar wat je allemaal doet, om terug te schakelen naar een langzamere versnelling en zo met meer bewustzijn in het hier en nu te zijn.